Objawy insulinooporności – zauważasz je u siebie?

Podstawowym źródłem energii w tradycyjnej diecie są węglowodany. Trawione są one w przewodzie pokarmowym do glukozy, a ten cukier prosty jest następnie wchłaniany z jelit do krwi. Wzrost poziomu glukozy we krwi pobudza trzustkę do wydzielania insuliny – hormonu, który umożliwia przenikanie glukozy do wnętrza komórek ciała, gdzie glukoza wykorzystywana jest jako źródło energii.

Niekiedy – pod wpływem działania wielu czynników – komórki przestają być wrażliwe na działanie insuliny. Glukoza nie jest wtedy transportowana do wnętrza komórek, a jej podwyższony poziom utrzymuje się we krwi. Taki stan określany jest mianem insulinooporności i jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas, może prowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2. Istnieje szereg czynników predysponujących do rozwoju insulinooporności. Warto je poznać, gdyż poprzez zmianę stylu życia na zdrowszy czy wyleczenie niektórych schorzeń można skutecznie ograniczyć ryzyko rozwoju insulinooporności i jej powikłań.

Kto jest narażony na rozwój insulinooporności?

Przyczyny insulinooporności są różnorodne. Wśród najczęściej wymienianych jest bez wątpienia niezdrowy styl życia, rozumiany jako brak regularnej aktywności fizycznej, a także zbyt wysokokaloryczna i obfitująca w węglowodany dieta. Prowadzą one do nadwagi, która jest szczególnie niebezpieczna, jeśli dotyczy lokalizacji brzusznej. Inne czynniki rozwoju insulinooporności to:

– nadciśnienie
– zespół policystycznych jajników
– cukrzyca ciążowa
– palenie papierosów i picie alkoholu
– przewlekły stres
– zażywanie leków stosowanych w leczeniu schizofrenii, gruźlicy, zakażenia wirusem HIV

Zatrzymajmy się na moment przy niezdrowym stylu życia, bo to na niego mamy największy wpływ. Brak regularnego ruchu oraz dostarczanie zbyt wielu węglowodanów w diecie powoduje, iż we krwi pozostaje nadmiar niewykorzystanej glukozy. Dostarczanie cukru w diecie pobudza stale trzustkę do syntetyzowania insuliny, przez co komórki stają się stopniowo mniej wrażliwe na jej działanie. A im większy jest poziom glukozy we krwi, tym więcej insuliny jest wydzielanej – i błędne koło się zamyka. Brak możliwości wykorzystania przez mięsnie sprzyja gromadzeniu energii w tkance tłuszczowej. Wzrasta ilość komórek tłuszczowych, a tkanka tłuszczowa to aktywna metabolicznie tkanka, syntetyzująca związki hormonopodobne o działaniu przeciwstawnym do insuliny. Pogłębia to już istniejący problem oporności tkanek na insulinę oraz hiperglikemii, czyli podwyższonego poziomu glukozy we krwi.

Insulinooporność – objawy

Każdy z nas powinien zwrócić uwagę na symptomy mogące wskazywać na insulinooporność. Szczególnie ważne jest to dla tych osób, które znajdują się w grupie ryzyka. Jeśli dotyczy Cię choć jeden z czynników rozwoju insulinooporności spośród tych wspomnianych powyżej – zwróć baczną uwagę na objawy insulinooporności. Niektóre z nich są takie same jak przyczyny insulinooporności – mowa chociażby o cukrzycy, nadwadze, hiperlipidemii czy zespole policystycznych jajników. Poza tymi powiązanymi z insulinoopornością jednostkami chorobowymi, na co dzień zauważyć można następujące objawy mogące sugerować insulinooporność:

– ciągłe zmęczenie i senność
– hipoglikemię reaktywną, czyli spadek poziomu glukozy we krwi po posiłku, zwłaszcza po posiłku bogatym w węglowodany
– ciągłą ochotę na słodycze
– zwiększone pragnienie
– częste oddawanie moczu
– zawroty i bóle głowy
– drażliwość
– zaburzenia koncentracji

Potwierdzeniem insulinooporności są oczywiście badania na insulinooporność – przede wszystkim klamra euglikemiczna, doustny test tolerancji glukozy, poziom glukozy czy insuliny na czczo. A jeśli wyniki badań krwi poskutkują postawieniem diagnozy, insulinooporność należy leczyć przede wszystkim właściwą dietą – o ograniczonej ilości węglowodanów i dużej zawartości tłuszczów. Wprowadzenie odpowiedniej diety w insulinooporności, regularna aktywność fizyczna, normalizacja masy ciała, unikanie stresu oraz rezygnacja z używek mogą skutecznie przywrócić wrażliwość tkanek na insulinę i zapobiec rozwojowi cukrzycy.