Leczenie cukrzycy w Polsce – czego nam brakuje?

Problem cukrzycy w Polsce dotyczy już około 3 milionów osób. Chorych przybywa z roku na rok, co wynika zarówno z niewłaściwego trybu życia, jak i wydłużania się czasu życia – nadwaga, brak ruchu, niewłaściwa diety oraz wiek to podstawowe czynniki ryzyka. Rośnie liczba osób cierpiących na cukrzycę, nie przybywa zatem skutecznych rozwiązań z zakresu profilaktyki i terapii tej choroby.

Z jakimi problemami muszą zmierzyć się chorzy na cukrzycę?

Cukrzyca to choroba przewlekła, która wymaga długotrwałej i kompleksowej terapii. Konieczna jest zmiana stylu życia, stosowanie farmakoterapii, niekiedy konieczne jest wdrożenie insulinoterapii. Nie należy zapominać o regularnych wizytach lekarskich. Brzmi przytłaczająco? A to wcale nie są najpoważniejsze problemy, z którymi musi zmierzyć się chory na cukrzycę. Samokontrola pacjenta i realizowanie zaleceń lekarskich to jedno, ale pojawia się jeszcze poważniejszy problem. Chodzi bowiem o brak systematycznych rozwiązań, które ułatwiałyby leczenie cukrzycy, ale także zapobieganie jej rozwojowi.

Czego najbardziej brakuje chorym na cukrzycę? Na pewno dostępu do specjalistycznych poradni diabetologicznych, które zapewniałyby opiekę zarówno lekarzy diabetologów, jak i pielęgniarek diabetologicznych. Lekarzy specjalistów powinno być średnio dwa razy więcej. A biorąc po uwagę to, jak dynamicznie przybywa chorych – problem z dostępem do specjalistycznej opieki medycznej będzie stale się pogłębiał. Brakuje także poradni stopy cukrzycowej – a stopa cukrzycowa to jedno z najpoważniejszych powikłań cukrzycy, mogących prowadzić nawet do trwałego kalectwa. Kolejną kwestią jest niezwykle uboga lista nowoczesnych leków refundowanych. I wreszcie – wiele do życzenia pozostawia samo leczenie. Jeśli bowiem jedynym, na co może liczyć chory jest wypisanie recepty na leki i skierowania na badanie okresowe – okazuje się, że to zdecydowanie za mało.

Jak powinna być leczona cukrzyca?

Cukrzyca kojarzona jest z podwyższonym poziomem glukozy we krwi, zatem jej leczenie koncentruje się na normalizowaniu poziomu cukru we krwi. Ale nie powinno ograniczać się wyłącznie do tego – równie ważne jest monitorowanie powikłań cukrzycy, a także zapobieganie ich rozwojowi. Nie wystarczy zatem badanie glikemii, konieczne jest kompleksowe spojrzenie na stan całego organizmu. Skoncentrować należy się m. in. na zapobieganiu powikłaniom sercowo – naczyniowym, a to wymaga kontrolowania masy ciała, ciśnienia krwi, a także utrzymania prawidłowego lipidogramu.

Aby w pełni powiodła się terapia cukrzycy, nie wystarczy raz na czas odwiedzić gabinet diabetologa – wiele zależy od tego, w jaki sposób pacjent dokonuje codziennych wyborów żywieniowych, realizuje samokontrolę cukrzycy, stosuje się do zaleceń lekarskich. A to wymaga odpowiedniej edukacji pacjenta. Nie wystarczy wręczyć pacjentowi broszury o ogólnych zaleceniach żywieniowych – lepiej sprawdzi się skierowanie pacjenta do gabinetu dietetyka. Tylko tu pacjent uzyska niezbędną wiedzę i otrzyma spersonalizowany jadłospis, który pomoże w utrzymaniu prawidłowej masy ciała, a także normalizacji parametrów gospodarki węglowodanowo – lipidowej. Jednocześnie konieczne jest zapobieganie przewlekłemu stanowi zapalnemu i stresowi oksydacyjnemu – a to gwarantuje dieta o potencjale przeciwzapalnym. Takie założenia spełnia dieta keto – doskonała jako dieta w insulinooporności, cukrzycy, ale także innych schorzeniach przewlekłych. Oczywiście nie wolno zapomnieć o regularnej aktywności fizycznej, unikaniu stresu, odpowiedniej ilości snu.

Takie holistyczne podejście do problemu cukrzycy, która jest chorobą złożoną i wielowymiarową, pomaga uskutecznić leczenie. Odpowiednio wyedukowany pacjent, który świadomie wprowadza w życie kolejne zalecenia dotyczące stylu życia, bardzo często obejmuje takimi zdrowymi zmianami całą rodzinę. A to może uchronić większą ilość osób przed rozwojem cukrzycy. Terapia osób już chorujących na cukrzycę oraz profilaktyka choroby w grupach podwyższonego ryzyka to najważniejszy cel, który przyświecać powinien współczesnej opiece zdrowotnej. A to wymaga zmiany sposobu myślenia – zarówno wśród lekarzy, jak i pacjentów.