Jak schudnąć przy insulinooporności?

Istnieje kilka schorzeń metabolicznych, które nieodłącznie kojarzą się z nadwagą. Mowa zwłaszcza o chorobie Hashimoto, cukrzycy typu 2 czy insulinooporności. Prawdą jest, że istnieje ścisła zależność pomiędzy zaburzeniami metaboliczno – hormonalnymi a nadmierną masą ciała; niekiedy schorzenia te generowane są otyłością, ale także same mogą przyczyniać się do rozwoju otyłości. I tu tkwi pułapka – wiele osób traktuje bowiem obecność Hashimoto czy insulinooporności jako usprawiedliwienie dla swojej nadwagi. Czy słusznie?

Insulinooporność = nadwaga?

Na forach i blogach internetowych aż roi się od wpisów, które dotyczą trudności w odchudzaniu u osób dotkniętych insulinoopornością. Bardzo często pojawia się stwierdzenie: mam insulinooporność, więc nie mogę schudnąć. Prawdą jest jednak, że zależność ta ma inny charakter – bardziej trafne jest bowiem stwierdzenie: na podłożu mojej otyłości rozwinęła się insulinooporność. Oczywiście, bywa i tak, że problem insulinooporności dotyka osób szczupłych – ale zawsze jest on konsekwencją niewłaściwej diety i nieaktywnego trybu życia. Najczęściej to dieta obfitująca w węglowodany, brak regularnej aktywności fizycznej oraz stres generują nadwagę. Duża ilość tkanki tłuszczowej, czyli tkanki aktywnej hormonalnie sprzyja zwiększeniu poziomu takich związków jak adipokiny czy leptyna. Ograniczają one wrażliwość komórek na insulinę, co sprzyja rozwojowi insulinooporności. Wysoki poziom insuliny we krwi, wynikający z braku wrażliwości komórek na jej działanie prowadzi do dalszego przyrostu masy ciała. Pojawia się błędne koło – nadmierna ilość tkanki tłuszczowej sprzyja insulinooporności, a insulinooporność – dalszej kumulacji tkanki tłuszczowej.

To właśnie nadmierna masa ciała, zwłaszcza otyłość typu brzusznego skłania wiele osób do wykonania badań laboratoryjnych oceniających gospodarkę węglowodanowo – insulinową. Inne symptomy, które mogą skłonić do podejrzenia insulinooporności to:

– nadciśnienie tętnicze
– zaburzenia lipidogramu krwi (zbyt wysoki poziom cholesterolu oraz trójglicerydów)
– rozwój niealkoholowego stłuszczenia wątroby
– dna moczanowa rozwijająca się na podłożu nadmiernego poziomu kwasu moczowego we krwi
– zespół policystycznych jajników i zaburzenia miesiączkowania u kobiet
– objawy hiperandrogenizmu u kobiet: nadmierne owłosienie na twarzy i ciele, trądzik, łysienie.

Zauważenie takich objawów powinno skłonić do niezwłocznej wizyty u lekarza, a także dietetyka. Konieczne jest zrzucenie masy ciała – i tak, jest to możliwe. Co więcej – to absolutna konieczność, gdyż odpowiednia dieta i normalizacja masy ciała stanowią podstawę terapii insulinooporności.

Odchudzanie w insulinooporności naprawdę jest możliwe

Osoby, u których rozpoznano insulinooporność stawiane są przed koniecznością zmiany stylu życia. Ma to na celu przede wszystkim wyrównanie parametrów węglowodanowo – insulinowych, a także normalizację masy ciała. Wiele obaw i nieścisłości dotyczy tego, jak schudnąć przy insulinooporności? Dieta w insulinooporności powinna eliminować spożycie węglowodanów, a w ich miejsce powinny pojawić się źródła wartościowych tłuszczów. Taka dieta wciąż jeszcze wzbudza sporo kontrowersji, gdyż spożywanie większych ilości tłuszczów w diecie kojarzone jest z przybieraniem na wadze. Ale jak pokazują liczne badania – nic bardziej mylnego. Dieta oparta na tłuszczach sprzyja normalizacji masy ciała, a także skutecznie leczy insulinooporność. Jak to możliwe?

Spożywanie węglowodanów – także tych złożonych – prowadzi do wzrostu poziomu glukozy we krwi, wyrzutu insuliny, stopniowego zmniejszania się wrażliwości tkanek na działanie hormonu, a także przybierania na wadze. A co się dzieje, gdy spożywamy głównie tłuszcze? Zachowany zostaje fizjologiczny poziom glukozy we krwi, a także poziom insuliny. Zwiększa się wrażliwość tkanek na działanie insuliny; utrzymanie prawidłowego poziomu tego hormonu ogranicza odkładanie się tkanki tłuszczowej. A niska podaż węglowodanów z dietą sprawia, że głównym źródłem energii stają się tłuszcze dostarczane wraz z dietą, a także te skumulowane w tkance tłuszczowej.

Ograniczeniu spożywania węglowodanów powinna towarzyszyć regularna, umiarkowana aktywność fizyczna. Dopiero, gdy takie zmiany w stylu życia nie przynoszą pożądanych rezultatów, wówczas wdrażana jest farmakoterapia (zazwyczaj metformina). Oczywiście wówczas nadal wymagane jest stosowanie odpowiedniej diety. W ułożeniu odpowiedniego jadłospisu w insulinooporności najlepiej pomoże dietetyk – taka profesjonalna, spersonalizowana dieta pomoże przywrócić prawidłową masę ciała oraz raz na zawsze pokonać insulinooporność.