tel. (+48) 533 728 335

Dieta przy insulinooporności – jak walczyć za pomocą diety z insulinoopornością

insulinooporność dietaInsulinooporność to jedno z najczęściej występujących zaburzeń o charakterze metaboliczno – hormonalnym. Trudno jest jednoznacznie oszacować, jak wielu osób dotyka ten problem, gdyż insulinooporność to zaburzenie rozwijające się powoli i dające mało specyficzne objawy. Bardzo łatwo może być zatem przeoczona. Zazwyczaj insulinooporność rozpoznawana jest w gabinecie dietetyka. Nie raz spotykałem się z osobami, które nie radziły sobie z redukcją masy ciała, z niezrozumiałych powodów masa ciała wzrastała, a kuracja odchudzająca nie przynosiła pożądanych efektów. Wystarczy przeprowadzenie szczegółowego wywiadu oraz podstawowych badań laboratoryjnych, aby zdiagnozować insulinooporność i skutecznie z nią walczyć. A najskuteczniejszym sposobem okazuje się być spersonalizowana dieta w insulinooporności.

Dlaczego chorujemy na insulinooporność?

Insulinooporność to brak wrażliwości komórek na działanie insuliny. Insulina to hormon trzustki, który wydzielany jest w odpowiedzi na spożycie węglowodanów i wzrost stężenia glukozy we krwi. Co może powodować insulinooporność? Dieta to najważniejszy czynnik ryzyka. Jeśli spożywamy węglowodany w każdym posiłku – a tak właśnie wygląda dieta większości z nas – insulina jest wydzielana w sposób ciągły, a komórki z czasem stają się odporne na jej działanie. Nie tylko niewłaściwa dieta, obfitująca w węglowodany przyczynia się do rozwoju insulinooporności. Inne przyczyny to:

– brak regularnej aktywności fizycznej; podczas uprawiania sportu mięśnie efektywnie wykorzystują glukozę jako źródło energii; jeśli nie trenujemy, poziom glukozy we krwi może utrzymywać się na podwyższonym poziomie

– otyłość, zwłaszcza typu brzusznego; tkanka tłuszczowa jest aktywna metabolicznie i wydziela substancje generujące przewlekły stan zapalny oraz ograniczające aktywność biologiczną insuliny; prowadzi to do hiperglikemii i kompensacyjnej hiperinsulinemii, a ostatecznie – insulinooporności

– wiek – im jesteśmy starsi, tym wzrasta nasza podatność na rozwój insulinooporności

– schorzenia hormonalne: zespół Cushinga, nadczynność tarczycy, akromegalia, pierwotna nadczynność przytarczyc

Jeżeli cierpisz na insulinooporność, skontaktuj się ze mną – pomogę Ci w skutecznym odchudzaniu przy jednoczesnym wyleczeniu dolegliwości

Konsekwencją insulinooporności może być cukrzyca typu 2, a także jej powikłania, takie jak uszkodzenie nerek, wzroku, choroby układu sercowo – naczyniowego, neuropatie, trudno gojące się rany.

Jak rozpoznać insulinooporność?

dieta przy insulinoopornościInsulinooporność rozpoznana powinna być na podstawie badań laboratoryjnych. Najprościej jest oznaczyć poziom glukozy na czczo oraz insuliny na czczo i w oparciu o te badania obliczyć tzw. wskaźnik. HOMA IR. Wzór na obliczenie tego współczynnika to:
insulinemia na czczo (mU/ml) x glikemia na czczo (mmol/l)/ 22,5

Wartości prawidłowe to poniżej 1. Wynik przekraczający jedność pozwala na rozpoznanie insulinooporności. Podstawowym badaniem jest natomiast tzw. krzywa insulinowa, czyli pomiar stężenia insuliny przed oraz godzinę i dwie godziny po podaniu 75 g glukozy. Często jednocześnie wykonuje się także krzywą cukrową, czyli pomiar stężenia glukozy we wspomnianym formacie badania. Niekiedy wykonuje się bardziej specjalistyczne badania, jak hiperinsulinowa klamra glikemiczna. Badanie to polega na wykonywaniu wlewu insuliny i jednoczesnym podawaniu glukozy w takich ilościach, aby nie doprowadzić do hipoglikemii, gdyż może to stanowić zagrożenie dla pacjenta. W czasie badania kontrolowany jest poziom glukozy, który badany jest co 4 minuty.

Pomocne w rozpoznaniu insulinooporności są także objawy charakterystyczne dla tego zaburzenia:

Czy insulinooporność można wyleczyć?

Coraz częściej słyszymy o insulinooporności, najczęściej w kontekście problemów z odchudzaniem. Nierzadko pojawiają się opinie: „nie mogę schudnąć, gdyż mam insulinooporność”. Jest to jednak mylne przekonanie, gdyż zależność między insulinoopornością a otyłością jest dwukierunkowa. Insulinooporność może przyczynić się do powstania otyłości, ale także może być jej przyczyną. Insulinooporność postrzegana powinna być zatem jako bardziej złożony problem zdrowotny. Insulina jest hormonem odpowiadającym za normalizację poziomu glukozy, ale także regulację przemian metabolicznych i równowagę hormonalną. Gdy dojdzie do nieprawidłowości w działaniu insuliny, w naszym organizmie zachodzi szereg niekorzystnych zmian, które skutkować mogą rozwojem chorób przewlekłych. Kluczowe znaczenie ma zatem jak najszybsze rozpoznanie insulinooporności i jej leczenie. A terapia insulinoooporności to przede wszystkim dieta. Insulinooporność może być całkowicie wyleczona dzięki odpowiedniej diecie i aktywności fizycznej, co umożliwi zapobieganie cukrzycy typu 2, ale także innym chorobom przewlekłym. Dieta w insulinooporności to podstawa terapii – leki wdrażane są dopiero w ostateczności.

Dieta przy insulinooporności – potrzebujemy jej coraz częściej

Insulinooporność to coraz częstsze zaburzenie, które może dotyczyć nawet 10 milionów Polaków. Trudno jednak o precyzyjne dane, gdyż wciąż jeszcze spory odsetek osób po prostu nie wie, że cierpi na insulinooporność. Ilość przypadków insulinooporności zwiększa się przede wszystkim w krajach rozwiniętych, co ma ścisły związek ze współczesnym modelem życia. Skąd się bierze insulinooporność?

Przyczyny insulinooporności są zróżnicowane. Na pewno niemałe znaczenie mają predyspozycje genetyczne, a ściślej – indywidualnie uwarunkowana wrażliwość komórek na insulinę. Równie ważny wpływ mają czynniki środowiskowe – czyli głównie nasz styl życia. Wśród przyczyn insulinooporności bardzo często wymieniana jest niewłaściwa dieta. W tradycyjnym modelu żywienia dominują węglowodany – zarówno proste, jak i złożone. Wiele mówi się o szkodliwości białego cukru, słodyczy, napojów gazowanych; z kolei węglowodany dostarczane z pieczywem, kaszami czy produktami zbożowymi uznawane są za zdrowe. Faktem jest jednak, że każde spożycie węglowodanów powoduje wzrost stężenia glukozy we krwi i wyrzut insuliny przez trzustkę. Jeśli przyjmujemy węglowodany w każdym posiłku – insulina jest stale syntetyzowana przez trzustkę i z czasem komórki stają się coraz mniej wrażliwe na jej działanie. I taki stan nazywany jest insulinoopornością. Dieta przy insulinooporności ma na celu zapobiec takim niekorzystnym zmianom – dlatego ogranicza spożycie węglowodanów – zarówno prostych, jak i złożonych.

A jaki jest związek między nadmierną masą ciała a insulinoopornością? Otyłość to choroba związana ze zbyt dużą kumulacją tkanki tłuszczowej i wynikających z tego zaburzeń metaboliczno – hormonalnych. Nadmiarowa tkanka tłuszczowa to nie tylko zbędny balast, ale także aktywna tkanka wydzielająca hormony, które mogą zaburzać metabolizm glukozy. Szczególnie niebezpieczna jest otyłość typu brzusznego, związana z kumulacją tkanki tłuszczowej trzewnej. U wielu osób otyłych diagnozowana jest insulinooporność, ale nie oznacza to, że problem ten nie dotyczy także osób szczupłych. Najczęściej insulinooporność kojarzona jest z otyłością, zatem zdecydowana większość osób z prawidłową masą ciała nie podejrzewa u siebie insulinooporności. A to błąd – gdyż prawidłowa masa ciała nie jest gwarancją zdrowia. Otyłość nie jest bowiem jedynym czynnikiem ryzyka insulinooporności. Inne czynniki to:

Ponadto insulinooporność towarzyszyć może niektórym schorzeniom, takim jak nadciśnienie tętnicze, zespół Cushinga czy zespół policystyczych jajników.

Insulinooporność zagraża dziś niemal każdemu – a zatem dobrze jest wiedzieć, co powinno wzbudzić nasz niepokój. Objawy insulinooporności są często mało specyficzne i zazwyczaj kojarzone są po prostu ze zmęczeniem czy wpływem stresu. Zauważyć można m. in. senność, brak energii, wzmożony apetyt i przyrost masy ciała (zwłaszcza w okolicy brzucha). Mogą pojawić się stany depresyjne, a na skórze karku, kolan, łokci czy pach pojawia się ciemniejsze zabarwienie. Symptomem insulinooporności może być także nadciśnienie.

W celu zdiagnozowania insulinooporności należy wykonać badania laboratoryjne – najważniejszym z nich jest tzw. klamra metaboliczna. Test ten polega na dożylnym podaniu wlewu z glukozy i insuliny i oszacowaniu współczynnika GIR, wyrażającego szybkość wlewu glukozy i odpowiedź organizmu na insulinę. Badania w kierunku insulinooporności na pewno powinien wykonać każdy, kto zauważy u siebie wspomniane objawy sugerujące insulinooporność. Często na taką diagnostykę decydują się zwłaszcza osoby mające kłopot z redukcją masy ciała – nieudane kuracje odchudzające mogą być bowiem konsekwencją insulinooporności. Badania w kierunku oporności na insulinę może wykonać także każdy, kto jest potencjalnie narażony na jej rozwój, gdyż w jego życiu obecne są czynniki ryzyka insulinoooporności. Testy w kierunku insulinooporności wskazane są także dla osób, u których w rodzinie zdarzały się przypadki cukrzycy typu 2, a także kobiety mające problem z zajściem w ciążę.

Dieta w insulinooporności – skuteczna profilaktyka cukrzycy?

Insulinooporność to zaburzenia mogące prowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2, zatem jej zdiagnozowanie powinno stanowić dla każdego sygnał alarmowy. Niekiedy od rozwoju insulinooporności do pojawienia się cukrzycy upływa kilka lat – mamy więc sporo czasu, aby zapanować nad zmniejszoną wrażliwością tkanek na insulinę i zapobiec cukrzycy.

Insulinooporność to mniejsza wrażliwość komórek na insulinę, która uniemożliwia wykorzystanie glukozy jako źródła energii. Trzustka reaguje na podwyższony poziom glukozy we krwi dalszym wyrzutem insuliny. Gdy narząd ten nie jest już w stanie wyprodukować tyle insuliny, aby przełamać barierę insulinooporności – pojawia się tzw. stan przedcukrzycowy. Jeśli natomiast stan taki utrzymuje się przez dłuższy czas, dochodzi do stopniowego uszkadzania trzustki i spadku syntezy insuliny. Wtedy rozwija się cukrzyca typu 2. Proces rozwoju pełnoobjawowej cukrzycy na podłożu insulinooporności trwa około 10 lat. Dochodzi wtedy do powstania wielu niekorzystnych zmian w organizmie, rzutujących na nasze zdrowie. A gdy nie zdiagnozujemy na czas wczesnych zaburzeń gospodarki węglowodanowej – skazani jesteśmy na życie z chorobą przewlekłą, bo taka właśnie jest cukrzyca typu 2. Nie można jej całkowicie wyleczyć, możliwe jest jedynie spowolnienie postępu choroby oraz łagodzenie jej objawów. Diagnostyka insulinooporności na jak najwcześniejszym jej etapie to postępowanie zalecane przez ekspertów. Według Światowej Organizacji Zdrowia w ciągu najbliższych lat liczba przypadków cukrzycy typu 2 może ulec nawet podwojeniu – a problem ten dotyczy aktualnie nawet ponad 400 milionów osób! Skala problemu jest zatem ogromna.

Insulinooporność może ponadto ewoluować do tzw. zespołu metabolicznego, którego cechy charakterystyczne to:

Zespół metaboliczny zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, a także chorób układu sercowo – naczyniowego.

Leczenie insulinooporności, zespołu metabolicznego czy cukrzycy typu 2 bazuje przede wszystkim na zmianie stylu życia. Ogromne znaczenie ma dieta przy insulinooporności, która powinna zapewniać normalizację poziomu glukozy we krwi i zwiększenie wrażliwości tkanek na insulinę, a także utrzymanie prawidłowej masy ciała. Ważne jest także regularne uprawianie sportu, rezygnacja z używek czy unikanie stresu. Wskazane jest także wykonywanie regularnych badań laboratoryjnych – lipidogramu, poziomu glukozy, a także pomiaru ciśnienia i masy ciała.

W dobie coraz częstszych przypadków cukrzycy typu 2 u osób w każdym wieku, profilaktyka cukrzycy ma zatem ogromne znaczenie. Im wcześniej wdrożymy w życie zdrowe nawyki, tym większa szansa na oddalenie widma licznych chorób przewlekłych.

Czy taka dieta jest potrzebna jest również Twojemu dziecku?

Insulinooporność jest problemem zdrowotnym nie omijającym także dzieci. Brak jest dokładnych szacunków dotyczących ilości przypadków insulinooporności u dzieci – z pewnością problem ten jest niewystarczająco zdiagnozowany. Wykazano natomiast, że w populacji dzieci cierpiących na nadwagę i otyłość insulinooporność może towarzyszyć nawet 50% przypadków.

Średni wiek, w którym rozpoznawana jest cukrzyca typu  u dzieci to 12 – 16 lat. Znacznie wcześniej rozwija się zatem insulinooporność. Jej zdiagnozowanie u dzieci jest jednak trudne – nie są bowiem wykonywane regularne pomiary poziomu glukozy we krwi, lipidogram czy pomiar ciśnienia tętniczego, które mogłyby zasugerować zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Każdy rodzic powinien mieć zatem świadomość, że insulinooporność można podejrzewać u każdego dziecka z nadmierną masą ciała. Ale nie tylko – na insulinooporność narażone są ponadto:

W zapobieganiu insulinooporności u dzieci ogromną rolę odgrywają rodzice. To oni kształtują nawyki żywieniowe dziecka oraz aktywny styl życia. Niezwykle istotną rolę odgrywa dieta. Insulinooporność to zaburzenie dietozależne, zatem stosowanie właściwej diety to najskuteczniejszy sposób zapobiegania insulinooporności, ale także takim chorobom dietozależnym, takim jak choroby układu sercowo – naczyniowego. Dieta przy insulinooporności oraz dieta zapobiegająca jej rozwojowi powinna ograniczyć spożycie węglowodanów – co w przypadku jadłospisu dla dzieci nie jest łatwe. Podstawą jest oczywiście wyeliminowanie słodyczy, słodzonych napojów czy białego pieczywa. W zastępstwie słodyczy można zaproponować dzieciom zdrowe zamienniki:

Szczególną uwagę warto zwrócić na cukier ukryty w często spożywanych przez dziecko produktach spożywczych, nierzadko uznawanych za zdrowe. Dieta przy insulinooporności powinna zatem wyeliminować słodzone jogurty, płatki śniadaniowe, soki owocowe z kartonu, ketchup, wodach smakowych czy owocach z puszki.

Poza ograniczeniem spożycia węglowodanów, warto pamiętać o podaży wartościowych tłuszczów i ograniczonym spożyciu białka. Nie należy obawiać się tłuszczów w diecie dziecka – jeśli są to wartościowe tłuszcze, nie przyczynią się one do wzrostu masy ciała. Wręcz przeciwnie – umożliwią redukcję zbędnych kilogramów, zminimalizują ryzyko hierglikemii, a także zwiększą naturalną odporność dziecka. Ponadto tłuszcze są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego, wspomagają pamięć, koncentrację i naukę. Nie bez przyczyny dzieci spożywające sporo węglowodanów mogą mieć kłopoty w nauce – cukier generuje rozdrażnienie i zmęczenie. Z kolei kwasy tłuszczowe dostarczane z rybami, mięsem, masłem, jajkami, orzechami czy olejami roślinnymi wspomaga rozwój i pracę mózgu, sprzyjając osiąganiu doskonałych wyników w nauce.

Poza dietą trzeba pamiętać o aktywności fizycznej. I przede wszystkim – takie zdrowe nawyki powinny stać się udziałem całej rodziny. Dziecko poczuje się zachęcone do uprawiania sportu wyłącznie wtedy, gdy także rodzice będą prowadzić aktywny tryb życia. Dużo łatwiej jest zainteresować dziecko sportem, jeśli rodzice zaproponują mu wspólne zabawy ruchowe, przejażdżki rowerowe czy pływanie. To samo dotyczy zdrowego sposobu odżywiania się. Łatwiej jest utrzymać zdrową dietę, gdy wszyscy w domu odżywiają się zdrowo, łatwiej jest zaplanować zakupy żywieniowe. Brak słodyczy czy fast foodów w domu nie stwarza okazji do ich podjadania.  Jeśli w zdrowy styl życia zaangażuje się cała rodzina, dzieci bez problemu przyjmą prawidłowe wzorce od rodziców, a cała rodzina zadba o swoje zdrowie.

Okazuje się, że profilaktyka insulinooporności – a tym samym cukrzycy typu 2 – rozpoczyna się już na etapie życia płodowego. Styl życia kobiety w ciąży wpływa bowiem na ryzyko rozwoju niektórych schorzeń cywilizacyjnych w przyszłym życiu jej dziecka. Bardzo ważne jest zapobieganie cukrzycy ciążowej, która zwiększa ryzyko rozwoju insulinooporności i cukrzycy typu 2 w późniejszych latach zarówno u kobiety, jak i u dziecka. Bardzo ważne jest ponadto karmienie piersią w pierwszych sześciu miesiącach życia. Mowa zarówno o wyłącznym karmieniu piersią, jak i karmieniu mieszanym, czyli uzupełnieniu karmienia piersią mieszankami mleka modyfikowanego. Ważną rolę odgrywa ponadto suplementacja witaminy D – przez mamę w okresie ciąży, a także u dziecka od momentu urodzin.

Możliwe konsekwencje nieprzestrzegania diety w insulinooporności

Stosowanie diety wysokokalorycznej, w której głównym makroskładnikiem są węglowodany, może prowadzić do rozwoju insulinooporności. Zdiagnozowanie tego zaburzenia wymaga już skrupulatnego przestrzegania diety. Insulinooporność nieleczona może prowadzić do rozwoju chorób przewlekłych, które nie zawsze można wyleczyć. Najważniejszą z nich jest oczywiście cukrzyca typu 2. Cukrzyca to choroba o postępującym charakterze, w przebiegu której także konieczne jest przestrzeganie diety. Dieta w cukrzycy to obok farmakoterapii jeden z kluczowych etapów terapii. Gdy poziom glukozy we krwi nie jest odpowiednio wyrównany – pojawiają się powikłania cukrzycy. Najpoważniejsze z nich to:

Rezygnacja z diety przy insulinooporności sprzyja ponadto rozwojowi nadwagi, a nawet otyłości. Insulinooporności towarzyszy utrzymująca się hiperglikemia, a także wysoki poziom insuliny we krwi. A hormon ten sprzyja odkładaniu tkanki tłuszczowej. Charakterystyczne jest kumulowanie się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha. Im więcej tkanki tłuszczowej kumuluje się w organizmie, tym mniej pozostałe tkanki są wrażliwe na insulinę. Wzajemna zależność między ilością tkanki tłuszczowej a insulinoopornością sprzyja zatem nasilaniu zaburzeń metaboliczno – hormonalnych.

Ponadto w przebiegu nieleczonej insulinooporności może dojść do rozwoju zaburzeń lipidowych, co manifestuje się nasilonym rozwojem zmian miażdżycowych. Wysoki poziom glukozy i insuliny we krwi zaburza metabolizm lipidów w wątrobie i sprzyja powstaniu większych ilości trójglicerydów oraz obniżeniu poziomu HDL. Takie zmiany w profilu lipidowym krwi sprzyjają powstaniu miażdżycotwórczych cząstek cholesterolu – małych gęstych LDL. Powstanie zmian miażdżycowych pociąga za sobą wiele konsekwencji zdrowotnych, takich jak:

Możliwe są jeszcze inne powikłania, takie jak niealkoholowe stłuszczenie wątroby, zespół policystycznych jajników czy obturacyjny bezdech senny.

Zaczyna się bardzo niewinnie – osoby cierpiące na insulinooporność mogą czuć się stosunkowo dobrze; brak uciążliwych, zauważalnych objawów insulinooporności utrudnia jej rozpoznanie. Gdy taki stan utrzyma się przez dłuższy czas – po kilku latach insulinooporność może ewoluować do cukrzycy i innych chorób przewlekłych. Dieta w insulinooporności oraz aktywność fizyczna mogą zapobiec pogorszeniu stanu zdrowia – najważniejsze jest jak najszybsza zmiana stylu życia na zdrowy.

Masz insulinooporność? Dieta to najlepsza terapia.

Leczenie insulinooporności opiera się przede wszystkim na stosowaniu diety. Duże znaczenie ma także regularna aktywność fizyczna, unikanie stresu i odpowiednia ilość snu. Zazwyczaj sama zmiana stylu życia jest wystarczająca, aby wyleczyć insulinooporność. Dopiero, gdy wprowadzenie takich zmian nie przyniesie pożądanego efektu – wtedy wdrażana jest farmakoterapia. Lekiem stosowanym w insulinooporności jest metformina, która zwiększa wrażliwość tkanek na działanie insuliny, a także hamuje wchłanianie glukozy z przewodu pokarmowego oraz hamuje syntezę glukozy w wątrobie.

Celem diety w insulinooporności jest normalizacja masy ciała. Docelowa waga ustalana jest indywidualnie w oparciu o wiek czy wzrost. Pożądane wartości BMI, czyli współczynnika Body Mass Index to 20 – 25. Ważnym parametrem świadczącym o redukcji tkanki tłuszczowej jest także obwód pasa lub współczynnik WHR, czyli stosunek obwodu pasa do obwodu bioder. Wskaźniki te określają występowanie otyłości typu brzusznego. Kryteriami rozpoznania otyłości centralnej są:

Stosowanie diety przy insulinooporności powinno prowadzić ponadto to wyrównania poziomu glukozy we krwi do wartości prawidłowych, mieszczących się w zakresie 3,9 – 5,5 mmol/ l (są to wartości na czczo). Osoby stosujące odpowiednią dietę dążą także to unormowania wartości lipidogramu oraz wartości ciśnienia tętniczego krwi.

W związku z tym, że dieta w insulinooporności ma charakter leczniczy, najrozsądniej jest skorzystać z pomocy dietetyka. Nie należy natomiast korzystać z dostępnych w Internecie gotowych jadłospisów. Po pierwsze – każdy potrzebuje diety o innej kaloryczności, ponadto poszczególne osoby różnią się wyjściowym poziomem glukozy czy lipidów we krwi. Ponadto powszechnie dostępne diety najczęściej nie spełniają założeń diety niskowęglowodanowej o zwiększonej podaży tłuszczów – a tak powinna wyglądać dieta przy insulinooporności. Dietetyk uwzględnia aktualny stan zdrowia, wyniki badań laboratoryjnych, uwzględnia preferencje żywieniowe – i w oparciu o wszystkie te dane komponuje spersonalizowaną dietę. Ponadto podczas konsultacji dietetycznych możliwe jest stałe kontrolowanie postępów diety. Po wyleczeniu insulinooporności konieczne jest kontynuowanie zdrowych nawyków żywieniowych – w przeciwnym razie schorzenie to może powrócić. Tu także nieoceniona okaże się profesjonalna opieka dietetyka, który ukierunkuje sposób żywienia tak, aby dieta zapobiegająca nawrotowi insulinooporności mogła być stale kontynuowana. Warto odwiedzić gabinet dietetyka także wtedy, gdy dietę w insulinooporności stosować ma cała rodzina – ma to szczególne znaczenie w przypadku dzieci, w diecie których nie może zabraknąć jakiegokolwiek składnika odżywczego niezbędnego dla prawidłowego rozwoju. Kolejną grupą osób wymagających specjalistycznej opieki dietetyka są kobiety w ciąży cierpiące na insulinooporność. Dieta każdej ciężarnej musi być odpowiednio zbilansowana pod kątem zawartości wszystkich niezbędnych dla matki i dziecka związków.

Nie powinniśmy odkładać troski o zdrowie na nieokreśloną przyszłość, gdy dojdzie już do rozwoju chorób przewlekłych. Dużo łatwiej jest zadbać o zbilansowaną dietę dostarczającej optymalnych ilości kalorii. Przełoży się to na szczupłą sylwetkę, świetne samopoczucie i młody wygląd. W dobie lawinowego wzrostu zachorowań na choroby cywilizacyjne każdy powinien zadbać o profilaktykę  – i objąć nią całą rodzinę. Prognozy ekspertów są zatrważające – pokolenie naszych dzieci będzie w większości chorować na cukrzycę typu 2, otyłość, choroby serca czy nowotwory – a wszystko to są choroby dietozależne. Pierwsza wizyta u dietetyka może zapoczątkować radykalną zmianę stylu życia, która wyjdzie na zdrowie Tobie i Twojej rodzinie.

Wiele osób nie jest świadomych, że cierpi na insulinooporność. Skontaktuj się ze mną jeżeli żadna dieta nie daje u Ciebie pożądanych efektów. Odpowiednia diagnoza i dobrze dobrana dieta zagwarantuje skuteczną utratę tkanki tłuszczowej i pozbycie się insulinooporności.

Najczęściej zadawane pytania dotyczące insulinooporności i diety przy insulinooporności

Czym jest insulinooporność?Insulinooporność to coraz częściej występujące zaburzenie gospodarki węglowodanowej, które może dotykać nawet połowy z nas. Jest to stan zmniejszonej wrażliwości komórek na działanie insuliny. W warunkach prawidłowych po spożyciu węglowodanów dochodzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi, co stanowi sygnał do wydzielania insuliny przez trzustkę. Insulina reguluje wykorzystanie glukozy jako źródła energii przez komórki, co prowadzi do obniżenia poziomu cukru we krwi. W insulinooporności trzustka działa prawidłowo, jednak komórki nie reagują we właściwy sposób na insulinę. Konsekwencją jest stale podwyższony poziom glukozy we krwi (hiperglikemia) i dalsza stymulacja trzustki aż do momentu, gdy jej komórki stopniowo ulegają niszczeniu.

W jaki sposób z insulinooporności rozwija się cukrzyca?Insulinooporność to zaburzenie gospodarki węglowodanowej, które może utrzymywać się przez wiele lat. Jeśli nie zostanie zastosowana odpowiednia dieta w insulinooporności, dojdzie do rozwoju stanu przedcukrzycowego. Mówimy o nim wtedy, gdy trzustka wydziela coraz więcej insuliny, jednak nie jest w stanie pokonać bariery insulinooporności. Taka ciągła stymulacja wydzielnicza trzustki prowadzi ostatecznie do rozwoju cukrzycy typu 2. W przebiegu tej choroby dochodzi do stałego podwyższenia poziomu glukozy we krwi. Najczęściej te niekorzystne zmiany postępują przez kilkanaście lat – mamy zatem sporo czasu, aby nie dopuścić do rozwoju cukrzycy i jej powikłań.

Jakie są objawy insulinooporności?Insulinooporność można rozpoznać na podstawie wystąpienia objawów insuliooporności. Nie są to jednak objawy charakterystyczne i często nie są kojarzone z poważnym zaburzeniem zdrowotnym. Najczęstsze objawy insulinooporności to:
– przyrost masy ciała, głównie w okolicy brzucha
– nadmierny apetyt
– senność
– osłabienie po posiłku zawierającym węglowodany
Ponadto insulinooporności towarzyszyć może nadciśnienie, podwyższony poziom glukozy we krwi i zaburzenia lipidogramu. Potwierdzeniem insulinooporności są wyniki badań laboratoryjnych, w tym poziomu glukozy i insuliny na czczo oraz klamry metabolicznej.

Czy insulinooporność można wyleczyć?Insulinooporność to zaburzenie wynikające z niewłaściwego stylu życia. Największe znaczenie ma źle zbilansowana dieta. W insulinooporności dochodzi do zmniejszenia wrażliwości komórek na insulinę. Nieleczona insulinooporność prowadzi ostatecznie do rozwoju cukrzycy typu 2. Można jednak zapobiec ewoluowaniu insulinooporności do cukrzycy, co więcej – można skutecznie wyleczyć insulinooporność. Jak leczyć insulinooporność? Leczenie insulinooporności opiera się na stosowaniu odpowiednio skomponowanej diety, ograniczającej spożywanie węglowodanów i służącej normalizacji masy ciała. W wyjątkowych wypadkach, gdy dieta nie przynosi ostatecznych efektów, konieczne jest uzupełnienie diety o leki hipoglikemizujące.

Czy dieta w insulinooporności jest ważna?Dieta ma ogromne znaczenie jako najważniejszy czynnik prowadzący do rozwoju insulinooporności. Z drugiej strony – dieta przy insulinooporności to najskuteczniejsza metoda leczenia. Leki stosowane są dopiero wtedy, gdy dieta nie przyniesie zadowalających efektów. Zdiagnozowanie insulinooporności wymaga zmiany stylu życia na zdrowszy – a najważniejsze zmiany dotyczą aktywności fizycznej oraz sposobu żywienia. Sport i dieta niskowęglowodanowa służą normalizacji masy ciała, ale także zwiększeniu wrażliwości komórek na działanie insuliny. Taki styl życia to także doskonała profilaktyka insulinooporności, a tym samym – cukrzycy. Wizyta u dietetyka w celu skomponowania indywidualnej diety jest zatem najlepszą inwestycją we własne zdrowie.

Skąd się bierze insulinooporność?Za rozwój insulinooporności odpowiadają wszystkie te czynniki, które sprzyjają przewlekłemu zwiększaniu poziomu glukozy we krwi. Jednym z najważniejszych czynników jest otyłość, zwłaszcza typu brzusznego. Tkanka tłuszczowa syntetyzuje hormony, które mogą sprzyjać obniżonej wrażliwości komórek na działanie insuliny. Kolejną przyczyną insulinooporności jest siedzący tryb życia. Regularna aktywność fizyczna sprzyja wykorzystaniu glukozy jako źródła energii dla mięśni. Insulinooporność może być ponadto spowodowana dietą wysokowęglowodanową, która stymuluje trzustkę do ciągłego wydzielania insuliny. Inne niekorzystne czynniki to zbyt mała ilość snu, stres czy stosowanie używek.

Jak schudnąć przy insulinooporności?Bardzo często insulinooporność rozpoznawana jest u tych pacjentów, którzy przybrali na wadze i mają problem z redukcją masy ciała. Osoby te zgłaszają się do dietetyka po dietę odchudzającą – a wtedy dowiadują się, że przyczyną problemów z wagą jest insulinooporność. Redukcja masy ciała nabiera wtedy innego znaczenia – traktowana jest jako terapia insulinooporności. Dieta przy insulinooporności powinna zapewnić deficyt kalorii prowadzący do normalizacji masy ciała. Jednocześnie istotne jest przywrócenie prawidłowego poziomu glukozy we krwi oraz wrażliwości tkanek na działanie insuliny. Ważnym elementem redukcji masy ciała u osób cierpiących na insulinooporność jest aktywność fizyczna. Pomaga schudnąć i pozytywnie wpływa na gospodarkę węglowodanowo – insulinową.

Jakie są powikłania insulinooporności?Najbardziej rozpoznawalnym powikłaniem insulinooporności jest cukrzyca typu 2. Ale nie jedynym – gdyż insulinooporność może prowadzić do rozwoju innych chorób przewlekłych. Nadmiar insuliny może stymulować jajniki do nadmiernej syntezy męskich hormonów płciowych, a to skutkować może rozwojem zespołu policystycznych jajników. Insulinooporność może ponadto skutkować rozwojem miażdżycy, choroby stłuszczeniowej wątroby czy zespołu metabolicznego. Na szczęście insulinooporność można wyleczyć, zapobiegając rozwojowi jej powikłań – wystarczy specjalna dieta przy insulinooporności.

Jak diagnozuje się insulinooporność?Diagnostyka insulinooporności często podyktowana jest wystąpieniem objawów insulinooporności, w tym nadmiernej masy ciała i problemów z odchudzaniem. Wtedy konieczne są badania laboratoryjne potwierdzające rozpoznanie. Podstawowe badania to poziom glukozy i insuliny na czczo. W oparciu o te oznaczenia można wyliczyć tzw. wskaźnik HOMA, wskaźnik QUICKI. Może być także wykonany doustny test tolerancji glukozy z jednoczesnym badaniem poziomu insuliny. Złotym standardem jest badanie metabolicznej klamry euglikemicznej, podczas którego wykonuje się dożylny wlew insuliny i glukozy, a następnie pomiar poziomu cukru w stanie hiperinsulinemii.

Jak zapobiegać insulinooporności?Insulinooporność to zaburzenie wynikające z prowadzenia niezdrowego tylu życia. Można zatem skutecznie zapobiegać rozwojowi insulinooporności. Najważniejsze zmiany obejmują regularną aktywność fizyczną, unikanie stresu i używek, odpowiednią ilość snu oraz właściwie zbilansowaną dietę. Dieta zapobiegająca insulinooporności jest podobna do diety w insulinooporności, którą stosujemy w celach leczniczych. Najważniejsze jej założenia to ograniczenie spożycia węglowodanów i większe spożycie tłuszczów, a także optymalna kaloryczność diety. Najskuteczniejszą dietę otrzymamy w gabinecie dietetyka, gdzie możemy liczyć na indywidualnie skomponowaną dietę i regularną kontrolę stanu zdrowia.

Ten ebook zmieni u Ciebie wszystko! Prawa o których pisze są odwrotne, do tych które wszyscy zalecają!

Pobierz bezpłatnie ebooka i poznaj prawdziwe podejście do żywienia

Call Now Button